Urzeczywistnienie celu, dla jakiego powołano system AML, wymagało oparcia go na instytucjach centralnych dla systemu finansowego – bankach, instytucjach finansowych i kredytowych czy też instytucjach płatniczych. To te podmioty bowiem i świadczone przez nie usługi odpowiadają za zdecydowaną większość przepływów majątkowych na rynku. Nałożenie na te podmioty obowiązków w zakresie dokumentacji stron transakcji, kwot oraz pochodzenia wykorzystanych w nich środków majątkowych, jak i ewentualnego raportowania do odpowiednich organów państwowych transakcji „podejrzanych” pozwala na istotne obniżenie ryzyka wykorzystania systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Skuteczne funkcjonowanie systemu AML wymusiło jednak kroczące uszczelnienie systemu poprzez włączenie do niego kolejnych instytucji obowiązanych. W ten sposób doszło do włączenia w krąg instytucji obowiązanych także podmiotów „źródłowych” – a więc tych, które mogą służyć wprowadzeniu wartości majątkowych do obiegu konwencjonalnego – tj. przedsiębiorców świadczących usługi w zakresie prawa dewizowego, wymiany walut wirtualnych na konwencjonalne środki płatnicze, przedsiębiorców prowadzących działalność w zakresie obrotu lub pośrednictwa w obrocie...